Życie zakonne wypływa z tajemnicy Kościoła. Jest ono darem, który Kościół otrzymuje od swojego Pana i który ofiaruje jako trwały stan życia osobie powołanej przez Boga w profesji rad ewangelicznych. W ten sposób Kościół może ukazywać równocześnie Chrystusa i rozpoznawać się jako Oblubienica Zbawiciela. Życie zakonne w swoich różnych formach zmierza do tego, by było znakiem miłości Bożej wyrażonej językiem naszych czasów (KKK, 926).
Modlitwa
Siostrom Wizytkom, których powołaniem jest przede wszystkim modlitwa, Kościół powierzył najwznioślejszą cząstkę swego posłannictwa: uwielbienie Boga i wstawiennictwo za braćmi. Sercem zatem ich życia modlitewnego i wspólnotowego jest chór zakonny. W nim gromadzą się, aby trwać w obecności Chrystusa, słuchać Jego nauki, karmić się Ciałem, a także przedstawiać potrzeby Kościoła i świata.
Każdego dnia napływają intencje modlitewne od ludzi dotkniętych cierpieniem, potrzebujących pomocy duchowej, materialnej – bezpośrednio oraz za pośrednictwem środków społecznego przekazu. We wszystkich ludziach i w każdym człowieku z osobna siostry odnajdują swego Oblubieńca, za każdym razem innego, a przecież tego samego.
Praca
W życiu klauzurowym oprócz modlitwy ważne miejsce zajmuje także praca – fizyczna i umysłowa. Dzięki niej wspólnota może realizować swoje posłannictwo. Jest ona także istotnym środkiem ascetycznym.
Odpoczynek
Czas odpoczynku ma na celu nie tylko regenerację sił, ale także budowanie więzi międzyosobowych. Wspólne rekreacje sióstr umożliwiają wyzwalanie z egoizmu i pasywności oraz są źródłem autentycznej radości ducha. A radość, według św. Franciszka Salezego, to złoty środek w rozwoju duchowym i w pracy nad osiągnięciem doskonałości.